Gastblog door Leonardo Pisano

Het was nu lunchtijd en ze zaten allemaal in de schaduw van de tent, terwijl ze net deden alsof er niets gebeurd was.*

‘Net doen alsof’ is een van mijn favorieten. Deze opening triggert onmiddellijk het vermoeden dat er iets beschamends of pijnlijks is gebeurd. Het verhaal gaat over een safari. Tijdens de jacht is Francis Macomber uit angst gevlucht voor een wild dier.   Daarmee riep hij de hoon van de bedienden en van zijn vrouw over zich af. Later in het verhaal slaapt zijn echtgenote openlijk met de gids, wat hem nog verder vernedert.

In de vorige blog is het begrip napalm geïntroduceerd . Napalm is het principe dat er iets aan de hand is of is gebeurd wat afwijkt van wat je als lezer normaal gesproken verwacht, zonder ruimte voor twijfel. Hieronder nog twee voorbeelden.

In ‘Schrijven is ritme’ (Thomas Verbogt, p. 63) staat onderstaand voorbeeld uit ‘Aan Chesil Beach’ van Ian McEwan, waarin een duidelijke indicatie van afwijkend gedrag als napalm fungeert:

Hun huwelijk in St. Mary’s in Oxford was goed verlopen; de dienst was waardig, de receptie feestelijk, en ze genoten nog na van de baldadigheid waarmee school- en studiegenoten hen hadden uitgezwaaid. Haar ouders hadden niet neerbuigend gedaan tegen de zijne, waarvoor ze bang waren geweest, en zijn moeder had zich niet noemenswaard misdragen en was ook niet geheel vergeten waar de gelegenheid toe diende.

Verbogt bespreekt het ritme van drie keer het woordje ‘niet’. Voor mij is het niet zozeer het ritme, als wel de napalm; het fragment zet me op scherp, want er is kennelijk sprake van verschillende milieus en tijdens het huwelijksfeest zijn de ‘gewone’ afwijkingen onderdrukt.

Tot slot een fragment uit mijn manuscript ‘Achter de nevel’.

Boyte en L’Ami troffen Jessica en haar kleindochtertje de volgende dag in de Nevada Inn bij de ingang van Fort Fun, een pretpark met een wilde-westenthema. Het was twee uur en de ergste drukte voor de lunch was voorbij. Het meisje was geschminckt als een indiaantje en had een gele veer in haar donkerbruine haar. Onder haar arm klemde ze een beer die zo te zien nieuw was. Ze was tegen haar oma aangekropen. Op de ruwe houten tafel voor haar stond een kartonnen beker waaruit een rietje stak.

L’Ami bukte zich naar haar toe. “Hoe heet jij?” Zijn Duits had een zwaar Frans accent.
“Renate.” Ze maakte zich los van haar oma. “Wat praat jij raar.”
“Renate toch!”
L’Ami toverde een brede lach op zijn gezicht. Vervolgens haalde hij snel zijn hand voor zijn gezicht langs en veranderde zijn gezichtsuitdrukking op slag in een scheelkijkende.
Het meisje schaterde het uit.
Weer een snelle hand en L’Ami keek weer gewoon.
Renate stak drie vingers op. “Ik ben zo veel.”
“Hoe heet jouw vriendje dan?”
“Bruno.” Ze drukte de knuffel tegen haar wang. “Hij is heel lief.”
“Jij bent vast veel liever.” L’Ami reikte het meisje zijn hand. “Zullen wij samen in het treintje gaan? Het mag best van oma.”

Een leuke man die schattig omgaat met kleine kinderen, toch? Lees het nogmaals, nu met de wetenschap dat er kinderporno op diens pc is aangetroffen …

Tot zover de fragmenten met napalm. In het derde blog in deze serie gaat Leonardo Pisano nog dieper in op dit begrip.

 *Beginzin van ‘Het korte, gelukkige leven van Francis Macomber’, kort verhaal van Ernest Hemingway.

Jouw mening vinden wij interessant.

• Begrijp jij door dit blog beter hoe het principe van ‘napalm’ werkt?
• Helpen deze voorbeelden jou om meer greep te krijgen op deze techniek?
• Heb je vragen voor Leonardo Pisano? Die kun je ook hieronder stellen.

Meer weten over Leonardo Pisano? Ga dan naar www.leonardopisano.com